Najnowsza produkcja studia VEA Games zdecydowanie próbuje powielić sukces takich serii jak Donkey Kong czy Crash Bandicoot. Nie będę ukrywał, że to właśnie te odniesienia zachęciły mnie do sprawdzenia tego tytułu. Gdy mój młodszy syn zobaczył kilkanaście minut z rozgrywki, stwierdził, że chętnie dołączy do zabawy. W ten oto sposób grę ukończyłem w zasadzie dwa razy i powiem szczerze, że mam na jej temat ogromnie mieszane uczucia. Z jeden strony bawiłem się dobrze, ale jest tu sporo rzeczy, które potrafią nieźle zaleźć za skórę i skutecznie popsuć przyjemność czerpaną z rozgrywki.
W pogoni za skarbem
Nico oraz jego przyjaciółka Luna to dwójka mangust, które zajmują się polowaniem na zaginione kosztowności. Kiedy ich najnowsze odkrycie zostaje przechwycone przez Grimbalda stojącego na czele armii Cobring Gems Company, postanawiają odbić znalezisko a przy okazji utrzeć nosa przebrzydłym złoczyńcom.
Nie da się ukryć, że fabuła nie jest najmocniejszą częścią Nikoderiko: The Magical World. W sumie służy tylko i wyłącznie jako motor napędowy oraz wskazuje cel naszej wyprawy. Uważam jednak, że dobra platformówka nie wymaga nieoczekiwanych zwrotów akcji czy długich przerywników filmowych. W końcu jedyne co Mario ma zrobić to uratować księżniczkę, a sympatyczny goryl odzyskać skradzione banany, a gry z tymi bohaterami są jednymi z najlepszych przedstawicieli gatunku. Co prawda recenzowany tytuł ma kilka cutscenek oraz konwersacji z mieszkańcami wyspy, na której się znajdujemy, ale nie wzbogacają one historii ani trochę. Nie zmienia to faktu, że dostarczają umiarkowanej dawki gagów, przy których zarówno ja, jak i mój syn wybuchaliśmy śmiechem.
Sterowanie w Nikoderiko: The Magical World
To, jak dobrze porusza się nasz wirtualny awatar, ma ogromne znaczenie w platformówkach. Ważne jest, jak reaguje na wychylenia analoga czy naciśnięcie przycisku. Z przyjemnością mogę stwierdzić, że nie mogę się w tej kwestii do niczego przyczepić. Kontrolowana postać biegała, skakała, pływała, uderzała i szybowała dokładnie tak, jak sobie tego życzyłem. Wszelkiego rodzaju odbijanie od ścian, wrogów, skrzynek czy wyrzutni również przebiegało bez przeszkód. Jedyne co mnie irytowało to fakt, że po walnięciu w ziemię i przytrzymaniu drążka w lewo lub w prawo bohater od razu robił wślizg. Trochę zajęła mi nauka tego manewru, ale gdy już go opanowałem, okazał się niezwykle przydatny.
Podczas wędrówki po poziomach tajemniczej wyspy napotkamy kilka zwierzaków, które chętnie posłużą jako środek transportu. Nimi także steruje się bardzo przyjemnie. Jedynie nietoperz sprawiał mi pewnie trudności. Nie byłem w stanie do końca wyczuć jak dobrze nim latać, co raz czy dwa doprowadziło do niechcianego zgonu.
W parze trudniej, ale nie do końca
Pomimo tego, że sterownie jest naprawdę w porządku, przy grze we dwoje wszytko idzie w diabły. Bohaterowie potrafią losowo się od siebie odbijać, szczególnie gdy jedna z nich szybuje. Niby ma to sens tylko nie działa za każdym razem. Jeżeli jeden z graczy wyjdzie poza ekran, kamera potrafi zwariować, bo nie jest pewna, na kim ma się w danym monecie skupić. Skutkowało to niezwykle komicznymi sytuacjami. Raz gra nie wykryła, że wyszliśmy z wody i postać syna utknęła w animacji pływania. Innym razem, jeden z bossów nie przeniósł się podczas zmiany fazy, przez co utknął w podłodze. Była nawet sytuacja, w której jakimś cudem na telewizorze pojawiła się kopia Luny i przez chwilę mieliśmy trójkę protagonistów. Nie będę ukrywał, że nas takie akcje niezmiernie bawiły, ale innych mogą wyprowadzać z równowagi.
Z drugiej strony, jeśli jedna z osób zginie, pojawia się w bąbelku, który można rozbić, aby ją uratować. Dzięki temu ukończenie co trudniejszych plansz jest zdecydowanie łatwiejsze. Podsumowując, granie w parze wprowadza spory chaos, jednoczenie ułatwiając niektóre z bardziej wymagających poziomów. Pomimo wspomnianych zgrzytów obaj bawiliśmy się dobrze i zawsze próbowaliśmy pozbierać wszystkie znajdźki skrzętnie poukrywane w zakamarkach każdego etapu.
Kolorowy świat Nikoderiko: The Magical World
Magiczna wyspa, po której poruszają się Niko oraz Luna składa się z siedmiu światów. Plansze są naprawdę zróżnicowane, pełne ukrytych przejść oraz bonusowych misji. Każdy biom zakończony jest walką z bossem. Podczas przygód odwiedzimy między innymi ośnieżone górskie szczyty, przepłyniemy podwodne jaskinie oraz przedostaniemy się przez gęstą dżunglę. Twórcy naprawdę postarali się, aby na każdym kroku coś nas zaskoczyło. Pilary spadające z sufitu, kolumny próbujące nas zgnieść, niebezpieczne lasery i rażące prądem meduzy to tylko kilka z niebezpieczeństw, które napotkamy na swojej drodze.
Niby wszytko to już widzieliśmy w innych produkcjach, ale całość jest podana w tak przyjemnej oprawie graficznej, że naprawdę nam się podobała. Tereny są kolorowe i pełne życia. Przyjemna muzyka cały czas radośnie przygrywa w tle. Przeciwnicy chodzący w tę i z powrotem skutecznie urozmaicają pokonywanie przeszkód. Przedmioty porozrzucane tu i ówdzie nieznacznie podskakują, kiedy z impetem uderzymy w ziemię. Z ogromnym zaciekawieniem włączaliśmy kolejne etapy, aby sprawdzić, co jeszcze przygotowała dla nas ekipa z VEA Games.
Od sasa do lasa
Na koniec zostawiłem sobie najbardziej irytującą rzecz, którą jest poziom trudności. Przede wszystkim jest on bardzo nierówny. Niektóre z początkowych plansz są dość ciężkie, a te na końcu nie stawiają przed graczem żadnego wyzwania. Należałoby tu również wspomnieć o bossach. Pomimo całkiem ciekawych mechanik pokonanie ich to kaszka z mleczkiem. Problem ten pojawia się zarówno podczas rozgrywki solo, jak i w duecie. Trochę szkoda, że ekipa z Cypru nie spróbowała dopracować tego elementu i zamiast równi pochyłej otrzymaliśmy nierówną sinusoidę.
Polecam Nikoderiko: The Magical World
Produkcji studia VEA Games daleko do szczytu listy przebojów. Nie zmienia to jednak faktu, że zarówno samemu, jak i z synem grało się mi przyjemnie. Zresztą jego zdanie jest bardzo podobne. Według mnie najważniejsze elementy, czyli sterowanie, różnorodność oraz projekt świata dają radę, więc na resztę jestem w stanie przymknąć oko. Z grą spędziłem około dwunastu godzin i zdecydowaną większość tego czasu bawiłem się wyśmienicie, dlatego z czystym sumienie mogę Wam tę pozycję polecić. Nie zapełnicie nią pustki po Crashu, Donkey Kongu czy Marianie, ale z pewnością zaspokoicie platformowy głód na jakiś czas.
Jeżeli podobał Wam się materiał, to koniecznie dajcie znać na X (dawny Twitter), naszym Discordzie lub Fediverse. Jesteśmy też dostępni w Google News!
Udostępnienie kodu w żaden sposób nie wpłynęło na wydźwięk powyższej recenzji.
