Z Jeffa Mintera był naprawdę niezły jajcarz. Pomimo rzymskiej piątki w tytule, Deflex V wcale nie jest piątą częścią serii. Skąd więc ta litera? Co ona oznacza? Nikt tego nie wie. W tym miejscu kończy się w zasadzie jedyny ciekawy motyw, związany z tą produkcją. To wyjątkowo prosta gra, która, choć powstała na nieco bardziej zaawansowany komputer Commode VIC-20 (Minter wcześniej tworzyłem gry na budżetowego Sinclaira ZX81), stanowi pewien regres względem poprzednich dzieł twórcy.
Odbijanie piłeczki
Rozgrywka jest wyjątkowo prosta. Celem gracza jest stawianie paletek w taki sposób, by śmigająca po ekranie piłeczka trafiła w symbolizowany przez cyfry i litery cel. Jeżeli tytuł ten kojarzy Wam się z Deflection z 1978 roku, to trafiliście w punkt, bo Deflex V to w pewnym sensie nieco bardziej rozbudowany klon tejże produkcji. Różnice są naprawdę drobne. Ot, piłeczka po dotarciu do krańca ekranu odbija się od niego, zamiast pojawiać się z drugiej strony, a rozstawiane paletki po odbiciu piłeczki się odwracają. Nie ma tu tak naprawdę nic ponadto.
Bardzo dziwny ping pong
Nie ma się natomiast co łudzić, że Deflex V zagwarantuje Wam zabawę na długie godziny. Po kilku partiach zabawa zaczyna się dość szybko nudzić i bynajmniej w utrzymaniu ekscytacji nie pomaga ascetyczna oprawa graficzna i skąpe udźwiękowienie (zdecydowanie lepiej prezentuje się wydany nieco później Super Deflex na ZX Spectrum, będący swoistym remasterem Deflex V). To powiedziawszy, podobnie jak w przypadku większości najlepszych gier z tamtego okresu, jego prostota pozwoliła mu zachować ponadczasowość i nawet dzisiaj nie tylko gra się niego zupełnie bezproblemowo, ale też można z Deflex V czerpać sporo przyjemności, o ile robić to będziecie w trakcie krótkich sesji.
Jeżeli podobał Wam się materiał, to koniecznie dajcie znać na X (dawny Twitter), naszym Discordzie lub Fediverse. Jesteśmy też dostępni w Google News!
Udostępnienie kodu w żaden sposób nie wpłynęło na wydźwięk powyższej recenzji.
