Romans kina z grami wideo trwa w najlepsze niemalże od momentu, kiedy w naszych domach zagościły pierwsze konsole. Już na Atari 2600 powstawały takie produkcje jak chociażby Halloween, Raiders of the Lost Ark czy – chyba najbardziej znana – E.T. the Extra-Terrestial. Za najciekawsze efekty tej toksycznej relacji (umówmy się, próby przełożenia obu tych mediów na język drugiego wypadają zazwyczaj niezbyt udanie) uważam jednak tytuły, które albo garściami czerpią inspirację z klasyków kina, jak chociażby Max Payne, albo rozwijają znaną z filmu historię, czym reklamowano między innymi Scarface: The World is Yours. Obie te gry wymieniłem nie bez powodu, bo w 2007 roku Midway Games z pomocą reżysera Johna Woo połączyli ich elementy, dając światu Stranglehold.
Z filmu do gry
Podobnie jak w przypadku Scarface’a, Stranglehold stanowi kontynuację „Dzieci triady”, filmu Johna Woo z 1992 roku. Wcielamy się zatem w Tequilę, pracującego jako inspektor policji w Hongkongu protagonistę wspomnianego obrazu, odgrywanego ponownie przez Chowa Yun-fata, niedługo po tym, jak porwany zostaje jeden z policjantów. Nie potrzeba zbyt wiele czasu, zanim okaże się, że nieszczęśnik skończył z kulką między oczami, a Tequila uwikła się w spisek lokalnej Triady i ukraińskiej mafii, którego ofiarami – co gorsza – są bliskiego inspektorowi osoby. Historia może nie jest zbyt głęboka czy specjalnie angażująca, ale śledzi się ją przyjemnie, zwłaszcza dzięki całkiem filmowej reżyserii.
Tequila zamiast painkillerów
To jednak nie ona gra tutaj pierwsze skrzypce, a rozgrywka. Stranglehold momentalnie budzi skojarzenia z Maksem Payne’em. To bowiem trzecioosobowa strzelanka, której najważniejszymi mechanikami jest możliwość spowolnienia czasu w dowolnym momencie oraz widowiskowe akrobacje podczas strzelanin. Tequila niczym jego nowojorski odpowiednik rzuca się na ziemię, nieustannie prowadząc przy tym ostrzał. Uzależniony od środków przeciwbólowych gliniarz wygląda jednak przy nim jak stetryczały dziadek. Tequila świetnie radzi sobie bowiem również z wykorzystywaniem otoczenia. Stoły, balustrady, wózki kelnerskie, a nawet ściany mogą posłużyć tu jako sposób do widowiskowego pokonywania atakujących nas gangsterów. W trakcie wszystkich tych akrobacji akcja gry automatycznie zwalnia, ułatwiając zdejmowanie przeciwników. Klasyczne bieganie i strzelanie szybko kończy się śmiercią, więc lepiej rozciągnijcie się przed rozgrywką i nauczcie się adaptować otoczenie do swoich potrzeb.
Psikus polega na tym, że sam gaemplay dość szybko okazuje się raczej monotonny. O ile widowiskowe fikołki bezustannie bawią, o tyle struktura samych misji nie powala. W większości musimy po prostu przejść do końca lokacji wypełnionych arenami, na których zalewani jesteśmy z każdej strony falami przeciwników. Potyczki uprzyjemniają niby sporadyczne „pojedynki”, w których trakcie unikamy kul, wychylając się w prawo i w lewo, oraz umiejętności specjalne Tequili (tzw. Tequila bombs), pozwalające mu chociażby na szybkie zabicie wszystkich wrogów lub uzyskanie chwilowej nieśmiertelności, które „ładujemy” wykonując stylowe zabójstwa, lecz wciąż widok kolejnej areny zwyczajnie męczy, zwłaszcza że samo strzelanie nie należy do najbardziej satysfakcjonujących. Broń po prostu nie ma „kopa”, więc gdyby nie te wszystkie fikołki, prawdopodobnie zanudziłbym się na śmierć.
Huragan zniszczenia
Na uwagę zasługuje natomiast fakt, że twórcy zadbali o to, by niemalże każdy element otoczenia był zniszczalny, co w połączeniu z naprawdę przepięknymi i gęsto umeblowanymi miejscówkami robi kapitalne wrażenie. Tequila to istny huragan, zamieniający muzea prehistorii, klimatyczne chińskie restauracje i tryskające przepychem kasyna w powojenny krajobraz. Najpiękniejsze w tym jest to, że akcja Stranglehold jest tak wartka, że dopiero kiedy padną ostatnie strzały, a o posadzkę uderzą łuski i ciała, dostrzegamy destrukcję, której przed chwilą dokonaliśmy. Nawet po latach robi to kolosalne wrażenie.
W rozkroku
Tego samego powiedzieć nie mogę niestety o oprawie graficznej. Stranglehold to produkcja z początków siódmej generacji konsol, a jej twórcy pracowali początkowo na jeszcze nieukończonej wersji Unreal Engine 3. W efekcie tytuł ten stoi gdzieś w rozkroku pomiędzy wizualiami drugiego a trzeciego PlayStation. Zatem choć lokacje wyglądają bardzo dobrze, to już modele i detale pozostawiają sporo do życzenia. Złego słowa powiedzieć nie można natomiast o udźwiękowieniu. Inspirowana orientalnymi motywami muzyka tworzy świetny klimat, a i gra aktorska wypada całkiem nieźle. Co ciekawe, polska wersja językowa niczym S.T.A.L.K.E.R. „wzbogacona” została o lektora. Sam szybko z tego rozwiązania zrezygnowałem, ale fanom dawnego kina akcji zabieg ten może zapewnić zastrzyk nostalgii.
Chiński sen
Niemniej Stranglehold to nadal pozycja warta uwagi. Trapi ją kilka dolegliwości, a przy dłuższych posiedzeniach potrafi nieco znużyć, ale wciąż potrafi zapewnić tonę dobrej zabawy. Zresztą nie zdążycie się nią znudzić, bo napisy końcowe spokojnie można ujrzeć po zaledwie pięciu godzinach. Pierwotnie czas rozgrywki wydłużał tryb wieloosobowy, ale obecnie oficjalne serwery zostały wyłączone. Na pocieszenie w specjalnym sklepie można odblokować grafiki oraz filmy koncepcyjne. Jednak nawet z tymi brakami, Stranglehold stanowi świetną okazję na zaliczenie kilku wypełnionych akcją wieczorów.
Pasek z gameplayem, ale chcecie inny kolor:
Gameplay
Jeżeli podobał Wam się materiał, to koniecznie dajcie znać na X (dawny Twitter), naszym Discordzie lub Fediverse. Jesteśmy też dostępni w Google News!
