A Plague Tale: Innocence pojawiło się w zasadzie znikąd i z miejsca zachwyciło graczy. Znikąd, bo stojące za nim Asobo Studio, choć pomagało również przy większych produkcjach, słynęło wówczas głównie z growych adaptacji filmów animowanych. Tymczasem historia Amicii i Hugona de Rune’ów okazała się jedną z najdojrzalszych i najbardziej emocjonujących opowieści w historii wirtualnej rozrywki, niestroniącą od ukazywania zepsucia XIV-wiecznej Francji, ale też i nie wstydziła się, by w odpowiednich momentach zwrócić uwagę na jej piękno. Nie inaczej jest w przypadku wydanej jesienią zeszłego roku, wyczekiwanej przez graczy kontynuacji – A Plague Tale: Requiem.
To jeszcze nie koniec
Ponownie przychodzi nam wcielić się w postać Amicii de Rune, która w pół roku po wydarzeniach z Innocence podróżuje wraz z rodziną (czy też raczej tym, co z niej pozostało) w kierunku Prowansji, gdzie znaleźć mają schronienie i upragniony spokój. Sielanka nie trwa jednak zbyt długo. Stan Hugona drastycznie pogarsza się, a wyniszczająca jego ciało Skaza wchodzi w ostatnie stadium, skutkując powrotem dosłownie pożerających całe miasta szczurów. Ostatnią nadzieją zdaje się tajemnicza wyspa ze snów braciszka bohaterki. To właśnie tam, jeżeli wierzyć wizjom, znajduje się źródło, mające zdołać uleczyć Hugona ze choroby.
Dawno już nie spotkałem się z tak zmyślnie poprowadzoną historią. Scenariusz A Plague Tale: Requiem bezustannie zaskakuje, dorzucając do opowieści kolejne wątki, dodające głębi temu jakże intrygującemu światu. Całość jest przy tym zaskakująco spójna, choć miejscami nie dopowiada pewnych kwestii, tym samym pozostawiając graczowi możliwość interpretacji. Co jednak najważniejsze, nie mamy tu do czynienia z bezustannym poczuciem beznadziei, które potrafiło momentami przytłoczyć w oryginale. Twórcy pozwalają graczowi przystanąć i wziąć oddech, co rusz przeplatając brutalne i pozbawiające nadziei na lepsze jutro sceny spokojniejszymi momentami, w których trakcie wszystko zdaje się iść ku lepszemu.
Miłość i okrucieństwo
Może brzmieć to paradoksalnie, ale to właśnie ten kontrast między nadzieją a jej brakiem sprawia, że XIV-wieczna Francja z gry sprawia wrażenie, że jest faktycznie istniejącym miejscem, a nie tylko zlepkiem wirtualnych lokacji, stworzonych na potrzeby gry. Pełno tu żywych kolorów, skocznej muzyki i podsłuchanych rozmów mieszkańców o sprawach doczesnych. Rozpływający się nad smakiem kiełbaski Hugo, który chwilę później upewnia się, czy aby na pewno nie została ona zrobiona ze świnki, wywołuje uśmiech na twarzy, podobnież widok radośnie tańczących wieśniaków w trakcie celebracji lokalnego święta.
Toteż, kiedy na niebie zbierają się chmury, a spod ziemi zaczynają wylewać się szczury, chaos i brutalność sytuacji uderza kilkakrotnie mocniej. Czujemy bowiem, że szczęście i spokój sąna wyciągniecie ręki, ale gdy tylko pochwycimy je na moment, wymykają nam się przez palce, a my, niczym Syzyf, wracamy do punktu wyjścia, by po raz kolejny zacząć od zera. Scenarzyści stosują ten motyw wielokrotnie, ale w żadnym stopniu nie jest to dla męczące. Raz, że świat A Plague Tale: Requiem, pomimo jego okrucieństwa, jest wyjątkowo pociągający. Dwa, że autentycznie zależeć Wam będzie na doprowadzeniu bohaterów do szczęśliwego końca.
Czerń i biel
W zasadzie nie ma tutaj postaci czarno-białych. To znaczy, jasne, są pragnący naszej zguby złoczyńcy, którzy dokonują aktów niewyobrażalnie złych, ale są oni często obdarzeni dobrymi intencjami, choć te zostały wykrzywe przez otaczający ich świat lub osobiste tragedie. Nawet patrolujący lokacje strażnicy, których niejednokrotnie mordujemy z zimną krwią, to zwykli strażnicy, próbujący pojmać dziewczynę, która zabiła ich kolegów, przy okazji niszcząc pół miasta. Nie inaczej jest w przypadku głównych bohaterów tej opowieści, których trudno jest nie polubić (zwłaszcza Hugona, toż to żywy wulkan energii, a przy okazji małe dziecko, które spotkał fatalny los), choć momentami wykazują się wybitnym wręcz okrucieństwem.
Warto w tym miejscu zaznaczyć, że przed odpalaniem A Plague Tale: Requiem wypada poznać oryginał. Słowo „kontynuacja”, choć technicznie odpowiednie, nie jest w przypadku tej produkcji zbyt trafne, bo w erze sequeli jego znacznie mocno się rozmyło. Bardziej skłaniałbym się zatem ku określeniu Requiem jako drugiego rozdziału tej samej historii. To w końcu nie nowa przygoda, która wprawdzie dotyczy tych samych bohaterów i opowiada ich dalsze losy, ale bez problemu można usiąść do niej bez znajomości oryginału (jak choćby The Last of Us: Part II), a kolejna część tej samej historii. Zacząć przygodę z A Plague Tale od Requiem, to jak zacząć czytać sagę wiedźmińską od „Pani Jeziora”. Poznacie historię, ale zabraknie kontekstu, nadającego sens działaniu bohaterów, co uczyni fabułę mniej zrozumiałą.
Więcej, lepiej, bardziej komfortowo
Pod względem rozgrywki może się wydawać, że Requiem to dokładnie to samo, co Innocence. Faktycznie, baza pozostała ta sama. Wciąż wcielamy się tu w Amicię, która na przestrzeni około piętnastogodzinnej przygody będzie się przekradać między przeciwnikami (swoją drogą, w nieco bardziej otwartych miejscówkach), a od czasu do czasu potraktuje ich wystrzelonym z procy kamieniem. Wciąż sporo tu zabawy z otoczeniem w postaci prostych zagadek środowiskowych, których rozgryzienie pozwoli nam przedrzeć się przez pełne szczurów lokacji. Z pomocą po raz kolejny przychodzi nam też Lucas, czeladnik alchemii, którego mikstury i mieszaniny pozwolą nam na chociażby rozpalanie ognisk lub gaszenie ich z dystansu. Jeżeli byłoby tego mało, to nawet Hugo, który już w oryginale nie zawadzał, teraz dodatkowo okazuje się pomocny, dzięki odkrytym w jego finale umiejętnościom.
Asobo Studio podeszło jednak do tematu dużo ambitniej i znacznie zróżnicowało rozgrywkę. Amicia nie tylko nadal potrafi ulepszać swój ekwipunek, ale także organicznie uczy się teraz nowych umiejętności w zależności od naszego stylu gry. Może też rzucać dzbanami ze smołą i wywoływać tym samym pożary. Zyskała także nad wytrzymałości, dzięki czemu potknięcie w trakcie ucieczki przed przeciwnikiem nie kończy się od razu śmiercią. Dziewczyna potrafi bowiem przysolić skubańcom procą i na chwilę ich otumanić, a jeżeli znalazła po drodze nóż lub bełty do kuszy, pozbyć się delikwentów raz na zawsze. Nie czyni to z niej jednak Terminatora. Zginąć wciąż jest tu bardzo łatwo, ale dodatkowy margines błędu zdecydowanie poprawia komfort rozgrywki i zapobiega niepotrzebnej frustracji.
Nie tylko skradanie
Sekwencje skradankowe i zagadkowe przepleciono tym razem nieco bardziej wyreżyserowanymi fragmentami. Świetne wrażenie robią pełne adrenaliny sceny pościgów, w których trakcie kamera niejednokrotnie ustawiona zostaje przed bohaterką, dzięki czemu możemy obserwować pełnię szalejącego za naszymi plecami zniszczenia. Pojawiają się także krótkie sekwencje, w których zasiadamy za sterami „wieżyczki”, której rolę odgrywa zamontowana na statku kusza lub miotacz ognia greckiego. Wszystko to robi świetne wrażenie, a przy okazji przyśpiesza tempo akcji, dzięki czemu przygoda staje się zdecydowanie bardziej dynamiczna.
Piękno XIV-wiecznej Francji
Wszystko w absolutnie doskonałej oprawie graficznej, przynajmniej jak na standardy gier o niższym niż topowe hity budżecie. Można tu się doczepić nieco mniej wyraźnych teksturw niektórych miejscach, ale byłoby to już czepianie się dla samego czepiania. A Plague Tale: Requiem to bowiem wizualny cukierek, który z miejsca ujmuje przepięknymi krajobrazami, genialną architekturą miast i szczegółowymi modelami postaci głównych bohaterów. Kapitalne wrażenie robią przede wszystkim twarze, którym może brak ekspresji bohaterów gier Naughty Dog, ale zbliżenia za każdym razem sprawiały, że haniebnie łamałem drugie przykazanie, przywołując w zachwycie wszystkie imiona boskie. Na swoje usprawiedliwienie powiem, że to najprawdopodobniej przez cudowne i kapitalnie budujące klimat łacińskie chóry, które co rusz pojawiały się w tle, potęgując audiowizualne doznania.
Odkupienie win
Miało to jednak swoją cenę i w momencie premiery A Plague Tale: Requiem oferowało na konsolach rozgrywkę wyłącznie w 30 klatkach na sekundę, co – nie muszę chyba dodawać – nie spodobało się graczom. Słusznie, bo nie po to wykosztowywaliśmy się na potężne sprzęty, by grać jak jakieś zwierzęta. Na szczęście, teraz gdy minął niecały rok, twórcy udostępnili darmową łatkę, która przywraca nam człowieczeństwo i pozwala cieszyć się rozgrywką w upragnionych 60 FPS-ach. Niby nie jest to w tego typu produkcji koniecznie potrzebne, bo tempu rozgrywki daleko do doomowskiego, ale wciąż piękne krajobrazy i dynamiczne sceny akcji prezentują się teraz zdecydowanie lepiej. Zwłaszcza że większość z nas po latach zrozumiała odwieczne mękolenie posiadaczy PC-ów o klatkaż.
Piękno pośród chaosu
Pluję sobie zatem w brodę, że tak długo zwlekałem z sięgnięciem po A Plague Tale: Requiem, a jednocześnie niezmiernie się z tego powodu cieszę, bo mogłem doświadczyć jego piękna w pełnej krasie. To kapitalne i pełne wszelakich emocji zwieńczenie kapitalnej historii. Co jednak najważniejsze, to niezwykle dobra i dopracowana gra, która poprawia niedociągnięcia oryginału i dodaje sporo od siebie. Jestem zatem rozdarty, bo z chęcią wróciłbym do XIV-wiecznej Francji po raz kolejny, ale oba rozdziały A Plague Tale stanowią na tyle zamkniętą opowieść, że z szacunku dla historii Amicii i Hugona nie chciałbym, by dziedzictwo to zostało skażone przez kolejne sequele. Wy natomiast, jeżeli jeszcze tego nie zrobiliście, koniecznie udajcie się w podróż do tego cudownego i okrutnego zarazem świata.
Za dostarczenie gry dziękujemy firmie Cenega.
Udostępnienie kodu w żaden sposób nie wpłynęło na wydźwięk powyższej recenzji.
Kup A Plague Tale: Requiem (XSX)
